Από τότε που οι Ευρωπαίοι πάτησαν το πόδι τους στην Αμερική και τα νησιά της Καραϊβικής οι τυφώνες λάμβαναν την ονομασία τους βάσει διαφόρων συστημάτων. Αρχικά τους έδιναν ονόματα αγίων της Καθολικής Εκκλησίας.Εν συνεχεία, χρησιμοποιούσαν ως όνομα λαμβάνοντας υπ' όψη τη θέση σχηματισμού του τυφώνα, δηλαδή βάσει των συντεταγμένων του (γεωγραφικό μήκος και πλάτος), πράγμα όμως που έκανε εξαιρετικά «δύσχρηστη» την αναφορά σε αυτούς.
Οι πρώτοι που έδωσαν γυναικεία ονόματα στα ακραία καιρικά φαινόμενα ήταν οι στρατιωτικοί μετεωρολόγοι κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, μία μέθοδος η οποία στη συνέχεια υιοθετήθηκε κατά τη δεκαετία του 1950 από την Παγκόσμια Μετεωρολογική Οργάνωση.
Στη δεκαετία του 1970 το σύστημα απέκτησε μία δόση πολιτικής ορθότητας: στη λίστα προστέθηκαν αρσενικά ονόματα, όπως επίσης και γαλλικά και ισπανικά ονόματα, τα οποία αντικατόπτριζαν τις γλώσσες των εθνών που πλήττονταν από τα καιρικά φαινόμενα. Την ίδια εποχή, στην Αμερική, είχε προταθεί να εγκαταλειφθούν τα γυναικεία ονόματα και να δίνονται ονόματα Αμερικανών Γερουσιαστών.
Σήμερα, η Παγκόσμια Μετεωρολογική Οργάνωση χρησιμοποιεί μία λίστα 21 ονομάτων, τα οποία ανακυκλώνει κάθε έξι χρόνια, ενώ το όνομα αλλάζει κάθε φορά που ένας τυφώνας μεταφέρεται από τον έναν ωκεανό στον άλλο ή όταν εξασθενεί και επανακάμπτει.
