Λοιπόν... Ξυπνάτε ξαφνικά σ'ενα πολύ σκοτεινο δωμάτιο... Το δωμάτιο ειναι τέραστιο θα έλεγα καλύτερα σαν ένα μεγάλο σπίτι χωρίς μεσοτοιχίες... Δεν ξέρετε γιατί και πώς είστε εκει μέσα... Καταλαβαίνετε ότι τα ρούχα που φόρατε δεν είναι δικά σας... Είστε πάρα πολύ ιδρωμένοι παρ'ολο που το δωμάτιο ειναι κρύο και τα ρούχα που φοράτε ελαφριά... Θέλετε να φωνάξετε μα φοβάστε να το κάνετε... Νομίζετε πως κάποιος θα ακούσει οτι ξυπνήσατε και θα έρθει να σας κάνει κακό... Μένετε λοιπόν αγχωμένοι μέσα στην ένταση προσπαθώντας να εξηγήσετε κάτι έστω και το παραμικρό μα τίποτα δεν φτάνει τη λογική σας... Όπως είπα και πρίν το δωμάτιο είναι πάρα πολυ σκοτεινό...
Όμως στο βάθος αρκετά μακρυά ένα μικρό φως απαλύνει το απόλυτο σκοτάδι απο τη χαραμάδα μιας πόρτας... Θέλετε να πάτε εκεί,έστω για ένα δευτερόλεπτο... Κάτι μέσα σας σας λέει για εκεί... Κάτι μέσα σας σας κάνει να ξεκίνησετε για εκείνο το φώς... Νίωθετε πως εκει μεσα κάθεται ένα και μόνο ένα άτομο το οποίο αγαπάτε και ότι αυτό το άτομο έχει έρθει εκεί για ένα και μόνο σκοπό... Όχι για σας λυτρώσει μα για να σας πει μία και μόνο μία λέξη και μετά να χαθεί... Δε σας πειράζει όμως αυτό... Εσείς απλά θέλετε να ακούσετε αυτή τη λέξη. Αυτή η λέξη θα είναι η λυτρωσή σας! Αυτή η λέξη θα σας διώξει κάθε φοβο.
Ποιο άτομο θα θέλατε να είναι αυτό;
Ποια λέξη θα θέλατε να ακούσετε από το στόμα του;
Τι ρούχα φαντάζεστε οτι φοράτε;
Πώς φαντάζεστε το δωμάτιο;
Έξω τι είναι μέρα ή νύχτα;
Γιατί βρίσκεστε εκεί;
ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ!!
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Ο σεναριογράφος λοιπόν μας τοποθετεί σε μια σκοτεινή κατάσταση, αποσκοπώντας έτσι να τονίσει μια μοναδίκη στιγμή της "ζωής" μας: Τη στιγμή πριν το τέλος της. Ναι λοίπον βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο του θανάτου μας. Για κάποιο λόγο έχουμε πεθάνει(το δωματιο είναι κρύο μα δε κρυώνουμε). Ξέρουμε οτι κάτι δε πάει καλά ομώς δεν έχουμε την νοητική υποδομή να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν είμαστε φορείς έντονων αναμνήσεων παρα μόνο συναισθημάτων αυτοεπιβίωσης και προσαρμογής στο νέο μας περιβάλλον. Κάθε ψυχική μας δύναμη λειτουργεί μόνο για τον εγκλιματισμό και τη νόηση της νέας μας κατάστασης.
ΤΟ ΑΤΟΜΟ: Ο σεναριογράφος λοιπόν εδώ λοιπον γίνεται καλός μαζί μας προσφέροντας μας μια μοναδική ευκαιρία. Τη συνάντηση ενός πολυαγαπημένου μας προσώπου. Κάνοντας μας έτσι να ξεχαστούμε από κάθε τι τρομακτικό και πρωτόγνωρο που συναντάμε στο νέο μας περιβάλλον..Όλοι έχουμε την αίσθηση οτι είναι η τελευταία φορά που αντικρύζουμε αυτό το άτομο μα όπως οι περισσότεροι θα καταλάβατε ότι αυτό δε μας ενοχλεί, δε μας στενοχωρεί. Μια του λέξη μόνο μας φτάνει να μας κάνει να ξεχαστούμε απο όλο αυτο τον εφιάλτη και να νιώσουμε αδιαφορία για κάθε τι που πρόκειται να συναντήσουμε. Αυτό το άτομο λοιπόν ειναι το άτομο που αγαπάμε ή εμπιστευόμαστε ή και τα δύο όσο κάθε τι στη ζωή μας. Είναι το μονάδικό άτομο που θα θέλαμε να συναντησούμε σε αυτή τη στιγμή της καινούριας μας "ζωής" έστω και για μια μόνο φορά...
Η ΛΕΞΗ: Όσο καλός γίνεται μαζί μας ο σεναριογράφος λοιπόν τόσο σκλήρος μετατρέπεται περιορίζοντας την επαφή μας με το αγαπημένο μας πρόσωπο σε μια μόνο λέξη... Οι λέξεις λοιπόν που είπαμε δηλώνουν τα έξης:
Κάτι που λαχταρούσαμε να ακούσουμε από το συγκέκριμενο πρόσωπο μα οι εγωισμοί ή άλλες συνθήκες της καθημερινότητας του απαγόρευαν να ξεστομιστεί...
Κάτι που ακούγαμε και νιώθαμε καθημερινά από το συγκεκριμένο άτομο και μας άρεσε τόσο που μας έκανε να ζουμέ μόνο γι αυτό ώστε να είναι και το τελευταίο πράγμα που θα θελήσουμε να παρουμε μαζί μας.
Κάτι που θα έπρεπε να είχαμε πει εμείς στο συγκεκριμένο πρόσωπο μα δεν το είπαμε ποτέ... (Τα άτομα της περίπτωσης 2 είναι και οι πιο ευτυχισμένοι)
ΤΑ ΡΟΥΧΑ: Τά ρούχα που φανταζόμαστε οτι μας συνοδευόυν λοιπόν στο θανατό μας εκφράζουν το οικονομικό επίπεδο της βιολογικής μας ζωής ή ακόμα και το πόσο "κακομαθημένοι" ήμασταν ως "ζωντανοί " Άλλοι αδιαφόρουν αν στη κατασταση που βρίσκονται θα είναι γυμνοι, ξεσκισμένοι, σκονισμένοι και άλλοι φαντάζονται τον εαυτό τους με μεταξωτά λευκα φορέματα,φτερα κ.α. τετοιά...
ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ: Το δωμάτιο είναι ένα κομμάτι δύσκολο να περιγραφεί.... Έχει να κάνει με την συνειδησιακή μας ισορροπία.... Δηλώνει με ένα ξεχωριστό τρόπο το καλό και το κακό μεσα μας. Το δωμάτιο είναι το αποτέλεσμά των τύψεων μας ως ζώντες άνθρωποί... Δε μας ανέφερε κανείς ότι το δωμάτιο είναι τρομακτικο γεμάτο υγρασία και ανατριχιαστικά αντικείμενα. Το μόνο που αναφέρθηκε είναι σκοτείνο απου σκοτείνο δε σημαίνει και τρομαχτικό. Ένα αρμονικό σκοτάδι δεν είναι φρικιαστικό... Ετσι λοίπον καθένας ανάλογα με τις συνειδησιακές του ανησυχίες κατατάσσει τον εαυτό του στο ανάλογο δωμάτιο.
ΜΕΡΑ Η ΝΥΧΤΑ: Θέλοντας ο καθηγητής να κατανοήσει τη λαχτάρα μας για τη ζωή επινόησε την κατάσταση του φωτός εκτός δωματίου... Τό "έξω" λοιπόν είναι η ΖΩΗ. Οποίου το μυαλό έπλασε τη ζωη φωτεινή (δηλ. ημέρα) δηλώνει πως η ζωή του είχε νόημα και σκοπό και νιώθει πως είναι αδικημένος να είναι κλεισμένος στο σκοτάδι... Όποιου το μυαλό ενεπλασε το σκότος πρέπει να βρει περισσότερα ενδιαφέροντα στη ζωή του... Ειναι σαν να μην είχε διαφορά η μία κατάσταση απο την άλλη. Σαν να λέει: Ε σιγά δεν άλλαξε και τίποτα......
ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ ΕΚΕΙ: Αυτό το κομμάτι έχει να κάνει καθάρα με την αξιολόγηση της φαντασίας του καθενός. Δεν υπαρχει ερμηνεία για τις απαντήσεις αυτές και αποσκοπεί μονο στη λειτουργία της σκέψης...
Ακούστε τι απάντησε μια 25χρονή κοπέλα οταν ρωτήθηκε τις παραπάνω ερωτήσεις...
Πρόσωπο: Παναγία
Λέξη: Θέατρο
Ρούχα: Ένα λευκό μανδύα
Δωμάτιο: Ένα τεράστιο δωμάτιο με τα παιδικά μου πράγματα στην άκρη μαζεμένα (σαν να μετακομίζω)
Έξω: Μέρα αλλά σε λίγο νυχτώνει....
Γιατί: Γιατί δεν έκανα όσα έπρεπε να κάνω. Είναι η τιμωρία μου...
Όπως καταλαβαίνετε στηρίζει την εμπιστοσύνη του σε κάτι τόσο Άγιο που καλείται Παναγία. Η λέξη που λαχταράει να ακούσει είναι το θέατρο. Στην αρχή θεώρησα πως θέλει να ακούσει μια λέξη που δηλώνει μια ψεύτικη κατάσταση απο ένα άγιο πρόσωπο μα γελώντας με διέψευσε όταν μου περιέγραψε τη λαχτάρα της να γίνει ηθοποιός... Μιλούσε για το θέατρο και έκλαιγε... Ένιωθε πως έχει κάτι μέσα της που πρέπει να το μοιράστει με ένα κοινό που θα τη χειροκροτήσει.Το χειροκρότημα μου είπε θέλει να είναι η ανταμοιβή της... Μου ανέφερε επίσης πως έχει ένα μοναδικό τροπο στο να προσφέρει γέλιο μα και κλάμα... Ένα μοναδικό τρόπο να σε κερδίσει με τα μάτια τής... Να μπεί αναμεσά σου και να σε κάνει να τη χαζεύεις. Μα αυτο δε θέλει να το μοιραστει με έναν δύο. Θέλει να το μοιράστει με το πλήθος που αποτελεί το κοινό ενός θεάτρου. Το δωμάτιο που περιέγραψε δηλώνει την αθωότητά της. Το κοριτσάκι που είναι κρυμμένο μέσα της. Το κοριτσάκι αυτό με το μελίρρυτο χαμόγελο. Το (σε λίγο νυχτώνει) θέλει να δηλώσει αργοπορία στο προορισμό της. Και όπως και πιο κάτω αναφέρει δεν έκανα αυτο που έπρεπε να κάνω και τώρα δεν προλαβαίνω... Νύχτωσε!
Πηγή: suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com
