Ο Αλκέτας, όπως τον φώναζαν γνωστοί και φίλοι, ήταν αθεράπευτα ερωτευμένος με τη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει για τελευταία φορά την αγαπημένη του πόλη, τους φίλους που τον περίμεναν κάθε πρωί στο «Πατέ» στην παραλιακή λεωφόρο, τη «βουλή» όπως την αποκαλούσε, το «Κλεάνθης Βικελίδης» όπου μεγαλούργησε τόσο σαν παίκτης, όσο σαν προπονητής και πρόεδρος του Άρη. Είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα που συγκεντρώνει και τις τρεις ιδιότητες.
Τους τελευταίους μήνες ήταν καθηλωμένος στην Ουάσιγκτον, απέφευγε να οδηγάει και η επιθυμία του ήταν να έρθει πάλι στην Ελλάδα. Όσα συνέβαιναν στην πατρίδα τον στεναχωρούσαν αφάνταστα και άφηνε την λύπη του να ξεχειλίζει κάθε φορά που επικοινωνούσε με φίλους στη Θεσσαλονίκη.
Ο Αλκέτας ήταν η ζωντανή ιστορία του Άρη, σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής για τον ιστορικό σύλλογο, σημαία κατακτήσεων, φωτεινό παράδειγμα για όλους. Μεγάλοι παίκτες που μεγαλούργησαν με την «κίτρινη» φανέλα, όπως ο Κούης, ο Φοιρός ήταν δικά του παιδιά.
Εργάστηκε σαν προπονητής στον Άρη, κατέκτησε τρία πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό, οδήγησε την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (1980, Ιταλία) και για πρώτη φορά σε Μουντιάλ (1994, ΗΠΑ). Ήταν προπονητής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου των ΗΠΑ και προπονητής της Ολυμπιακής ομάδας στην Ολυμπιάδα του Λός Άντζελες. Για δύο χρόνια (1996-1998) εργάστηκε στον Ηρακλή.
Η μεγαλύτερη τιμή που του έγινε ήταν η ανακήρυξη του ως καλύτερου Έλληνα προπονητή τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Η κηδεία του θα γίνει στην Ουάσιγκτον, αν και υπήρξε η σκέψη η σορός του να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη.
Θα τον θυμόμαστε όλοι να ξεχειλίζει από ζωντάνια και ενέργεια, έτοιμος να εκραγεί σε γέλια, να βάλει τις φωνές, να λάμψει ως αληθινός ηγέτης και φίλος.
Η θύμηση του θα ζει αιώνια στις καρδιές όλων όσων τον γνωρίσαμε από κοντά αλλά και όλων των Ελλήνων φιλάθλων.
2310sports.gr
