Δεν είμαστε ειδικοί ποδοσφαιρολόγοι (οι περισσότεροι τουλάχιστον) για να βάλουμε κάτω τις τακτικές του Special One και του Bold One ή να συγκρίνουμε Ρονάλντο και Μέσι. Γι' αυτό αποφασίσαμε να τις κρίνουμε με τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Και να αναδείξουμε νικήτρια.
Ρεάλ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Από μικρό με έλεγαν αντιδραστικό (κι εγώ τους έλεγα μαλάκες). Δεν ήμουν ποτέ με τον Άρη του Γκάλη. Ή τους Μπουλς του Τζόρνταν. Ή την εθνική Βραζιλίας. Σπάνια διάλεγα τον καλύτερο. Συνήθως υποστήριζα τον τύπο στη γωνία κι όχι αυτόν στο φως του προβολέα. Ήμουν φαν των "love to hate" προσωπικοτήτων κι όχι των ειδώλων μαζικής υστερίας. Οπότε είναι λογικό να μη πολυχωνεύω την ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα του "playstation". Γαληνεύει η ψυχή μου όταν σε κάθε απόπειρα τους για 215 αχρείαστες πάσες του μισού μέτρου, κάποιος προπονητής βάζει το πούλμαν μπροστά στο τέρμα κι όλους τους παίκτες στην περιοχή του. Το 'φχαριστιέμαι να τους βλέπω να ταλαιπωρούνται από το "άγιο" κατενάτσιο, τη σύγχρονη βερσιόν του Δαυίδ στο τετ-α-τετ με τον Γολιάθ.
Οι Μέσι-δες είναι για άλλους. Για μας υπάρχουν οι Πάμπλο Γκαρσία κι οι Στέφαν Έφενμπεργκ αυτού του κόσμου. Οπότε η απάντηση στο δίλημμα είναι ξεκάθαρα Ρεάλ. Πρώτον γιατί δεν είναι Μπαρτσελόνα, δεύτερον γιατί έχουν τον Ρονάλντο (κάνει αυτά που κάνει ο Μέσι - με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας γιατί είναι 1.85) και τρίτον γιατί στον πάγκο τους κάθεται ο Μουρίνιο. Ναι αυτός ο σπαστικός. Εκτός από τον Δημητρόπουλο, είμαι κι εγώ με τον Μουρίνιο. Γιατί είναι από τους λίγους bigger than the game αθλητικούς πρωταγωνιστές που έχουν μείνει. Γουστάρω με χίλια τις αλαζονικές δηλώσεις του. Και γιατί όπως προείπα όλοι τον μισούν.
Ρεάλ η Ελιάνα Χρυσικοπούλου
Προφανώς και δεν έχω απάντηση, όπως άλλωστε ούτε και γνώμη - για την ακρίβεια δεν έχω ιδέα. Καθώς όμως το ΔΓ/ΔΑ δεν υπάρχει σαν επιλογή στα Αιώνια Διλήμματα (θέλω να εισηγηθώ να μετονομαστούν σε Καταραμένα Διλήμματα), αναγκαστικά έπρεπε να πάρω μια βοήθεια. Η βοήθεια του κοινού είναι άχρηστη σε αυτή τη φάση, διότι αν τολμήσω να θέσω αυτό το ερώτημα στους άντρες του γραφείου θα με ζαλίσουν με αναλύσεις, θα αρχίσουν να τσακώνονται μεταξύ τους, άκρη δεν θα βγάλουμε και έχουμε και δουλειές. Πήρα λοιπόν τη βοήθεια του τηλεφώνου. «Η Barcelona είναι σαφώς καλύτερη ομάδα. Αλλά η Real φέτος είναι σε φόρμα και το Σάββατο θα κερδίσει», απάντησε με σιγουριά guru από την άλλη άκρη της γραμμής το πιο πωρωμένο με το ποδόσφαιρο άτομο που ξέρω, ο άνθρωπος που δεν χάνει ποτέ αγώνα και σπανίως πέφτει έξω στα προγνωστικά του. Και επειδή έτσι, για αλλαγή, θα ήθελα να είμαι με τους νικητές (αν όχι του διλήμματος, τους πραγματικούς νικητές του Σαββάτου), ψηφίζω Real. Μανούλα, εύχομαι να είχες δίκιο και να μην ξεφτιλιστούμε.
Μπαρτσελόνα ο Θανάσης Κρεκούκιας
Το σημερινό δίλημμα είναι εύκολο για τον απλούστατο λόγο ότι δε χρειάζεται να μπω στη διαδικασία της επιλογής, αφού η Μπαρτσελόνα είναι μια από τις τρεις αγαπημένες μου ομάδες. Η πρώτη, ο Παναθηναϊκός, προέκυψε λόγω οικογένειας. Κάτι σαν το «με αυτή γεννήθηκα, με αυτή θα πεθάνω». Η δεύτερη, η Λίβερπουλ, προέκυψε στη δεκαετία του ’70, όταν πιτσιρικάς τα μεσημέρια της Κυριακής, ζούσα από την τηλεόραση τη μαγεία του ποδοσφαίρου, παρακολουθώντας την τεράστια ομάδα πρώτα του Μπιλ Σάνκλι και μετά του Μπομπ Πέισλι.
Η τρίτη, η Μπαρτσελόνα, προέκυψε το 1990-91, όταν πρωτοπήγα στην Ισπανία. Η dream team του Γιόχαν Κρόιφ είχε αρχίσει να μεγαλουργεί στα γήπεδα και με «παρέσυρε» μαζί της. Έζησα την ακμή και την παρακμή της από κοντά, όμως από τότε δεν την εγκατέλειψα. Η Μπαρτσελόνα δεν είναι μόδα αλλά μια ιδιαίτερη σχέση θαυμασμού για όσα πρεσβεύει και αγάπης για το ποδόσφαιρο που – κατά καιρούς – έχει παίξει. Όσο για τη Ρεάλ, δεν μπορώ να αρνηθώ το μεγαλείο της, όμως ποτέ (ούτε καν στην εποχή της «γενιάς του Μπουίτρε» που δίδαξε μπάλα) δεν δέθηκα μαζί της. Οπότε..., Visca Barca!
Ρεάλ ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Είναι από τα διλήμματα που μου θυμίζουν παιδάκια που στέκονται μπροστά σε δύο πιάτα, ένα με φακές και ένα με φασολάδα, και καλούνται να επιλέξουν. Τέτοια μιζέρια και αηδία μού προκαλούν οι δύο αιώνιοι της Πριμέρα. Αλλά διαλέγω την λιγότερο μισητή. Ακόμα και στο Pro, αν πρέπει να διαλέξω μία από τις δύο, διαλέγω τη Ρεάλ. Απλά δεν βάζω τον Ρονάλντο να παίζει γιατί με εκνευρίζει ακόμα και σε ψηφιακή μορφή ο παλιοκάγκουρας.
Περισσότερο από την όποια αντιπάθειά μου για την Ρεάλ και τον εγωκεντρικό Πορτογάλο, όπως έχω ξαναπεί, δεν μπορώ καθόλου την Μπαρτσελόνα. Ούτε το τέλειο (not) ποδόσφαιρό της, ούτε τον μεγάλο σταρ (ψώνιο) Messi, ούτε αυτή την νοοτροπία του "θα κερδίσω ό,τι και να γίνει" που κουβαλάνε γενικά οι ισπανικές ομάδες. Ειλικρινά θέλω να σταματήσω να βλέπω ποδόσφαιρο και να ξαναρχίσω σε καμιά δεκαετία που θα έχει τελειώσει αυτό το ψέμα της Μπάρτσα και θα το θυμούνται μόνο οι Σωτηρακοπουλοθαναηλάκηδες.
Ρεάλ ο Θωμάς Σγουρός
Ένα ζευγάρι γιαλιά ηλίου είναι ο λόγος που ψηφίζω Ρεάλ. Συγκεκριμένα αυτά που χρειάστηκα να φορέσω, όταν πάτησα πόδι στο Μπερναμπέου και στο μουσείο της. Τι κύπελλο και κακό ήταν αυτό. Μικρά, μεγάλα, ακόμη μεγαλύτερα. Καινούργια, παλιά και ακόμη παλιότερα. Κυριολετικά Golden Hall, όχι το μούφα το δικό μας. Ενώ αντίστοιχα, όταν βρέθηκα στην Βαρκελώνη και στο μουσείο της Μπάρτσα, με έπιασε η ψυχή μου. Η απόλυτη ξεραίλα, σε τέτοιο σημείο που για να γεμίσουν τον χώρο είχαν κέρινα ομοιώματα πίσω από vintage γκισέ εισητηρίων. Κάτι σαν Μαντάμ Τισό του κώλου. Θα μου πεις, από τότε -5,6 χρόνια- μπορεί και τα πράγματα να έχουν αλλάξει. Δεν μπορεί, όλο και κάποιο κύπελο θα έχει κερδίσει η Μπάρτσα. Αλλά, στο μυαλό μου, παραμένει πάντοτε ο φτωχός συγγενής. Αυτός που είναι γραμμένο στο κούτελο ότι θα καταλήξει με την κάλπικη λίρα.
Ρεάλ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Λοιπόν, η επιλογή μου θα μπορούσε να είναι και Όχι-Μπαρτσελόνα, βασικά. Δεν συμπαθώ καθόλου τη Ρέαλ, παρόλο που επί Μουρίνιο παίζει γρήγορο, χορταστικό, πανέμορφο ποδόσφαιρο. (Και φέτος θα πάρει και το πρωτάθλημα.) Αλλά δύο είναι τα δεδομένα.
Πρώτον, η αντιπάθειά μου για τη Μπαρτσελόνα. Πηγάζει εξίσου από την ίδια την ομάδα, όσο κι από εξωγενείς παράγοντες. Ας πούμε, πόσα καφενειακού επιπέδου "ΠΑΑΑΠΑΑΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝΕ ΡΕ ΦΙΛΟSCH" παράλληλα με σπάσιμο μπεγλεριού να αντέξει ο άνθρωπος; Άσε που γενικώς, η τυφλή υπερβολή σε κάθε επίπεδο χρειάζεται και ένα αντιστάθμισμα.
Το βασικό είναι ότι απλώς δεν τους αντέχω βέβαια. Μεγάλο respect που έχουν χτίσει αυτή την ομάδα (κατόρθωμα, όντως) αλλά το ποδόσφαιρο που παίζουν δε το αντέχω. Κούραση κούραση κούραση κούραση κούραση γύρω γύρω τσίκι τσίκι για 13 λεπτά συνεχούς κατοχής και ξαφνικά ξεπέταγμα με πάσα ανάμεσα στους αμυντικούς, κοντρολάρει ο Μέσι, γκολ. Αυτό επί 5 σε κάθε ματς. Μπράβο τους, αλήθεια. Είναι τρομερά δύσκολο. Δε με νοιάζει.
Ένα ποδοσφαιρικό μέλλον επηρεασμένο από την τωρινή Μπαρτσελόνα μου φαίνεται απλά... λάθος. Ή έστω όχι για μένα. Ας το γυρίσω στο κέρλινγκ. Κι εκεί σκουπίζουν ανούσια γύρω από ένα σημείο, αλλά τουλάχιστον παίζουν κι οι δύο ομάδες.
Και γενικότερα, ξέχνα την τωρινή ομάδα. Η Μπαρτσελόνα σου πουλάει επανάσταση, με το αζημίωτο βέβαια, μέσω ενός από τους μεγαλύτερους εμπορικούς οργανισμούς του κόσμου. Καταλανική περηφάνια (ΤΜ) για μαζική κατανάλωση. Η ιδεαολογία "Més que un club" φέτος σπονσοράρεται από το Κατάρ Φαουντέισιο αν δεν το ήξερες.
Τελοσπάντων, όλα αυτά ήταν το πρώτον. Το δεύτερον είναι πιο λιτό: Μουρίνιο. Είμαι με τον Μουρίνιο. Από τώρα, μέχρι όταν αποσυρθεί έχοντας κερδίσει 5 Τσάμπιονς Λιγκ και 19 εθνικά πρωταθλήματα σε 6 διαφορετικές χώρες, είμαι πάντα με τον Μουρίνιο.
Ρεάλ ο Ηλίας Αναστασιάδης
Γιατί είναι η πιο γρήγορη ομάδα του πλανήτη. Γιατί, όπως αριστουργηματικά είχε γράψει ο Χρήστος Χατζηιωάννου, βαριέμαι φριχτά να βλέπω το τέλειο ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα. Γιατί στο virtual Champions League της BET365, η Μπαρτσελόνα παίρνει τη μία κούπα μετά την άλλη (κι εγώ τη μία paysafe μετά την άλλη για να καλύψω τη χασούρα. Δεν την καλύπτω). Γιατί έχω πατήσει στη σέντρα του Καμπ Νου, έχω δει αυτό το σοκαριστικό θέαμα ενός γηπέδου 100.000 και βάλε θέσεων να κρέμεται από πάνω μου και να με "πνίγει", αλλά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η άγρια χαρά της σιγής κάθε φορά που οι μπλαουγκράνα δέχονται γκολ. Ρεάλ Μαδρίτης λοιπόν, επειδή ΟΧΙ Μπαρτσελόνα.
Μπαρτσελόνα η Αμαλία Κουλακιώτη
Χμμμ δύσκολο το σημερινό. Ο καιρός που πωρωνόμουν με το ποδόσφαιρο έχει περάσει ανεπιστρεπτί και οι μέρες των γηπέδων μου, όταν έκλεινε η φωνή μου τσιρίζοντας συνθήματα, έχουν τελειώσει.
Σε κάποια φάση της ζωής μου, εκεί στο γυμνάσιο ομολογώ πως υποστήριζα Real αλλά καθαρά για λόγους συμπαράστασης καθώς μία φίλη μου είχε ερωτευτεί παράφορα τον Roberto Carlos που έπαιζε τότε στην ομάδα της Μαδρίτης. Όταν επιτέλους τον ξεπέρασε, βγήκαμε και εμείς από την "υποχρέωση".
Στη συνέχεια βέβαια, ερωτεύτηκε τον P.Diddy, οπότε μάλλον δε θα έπρεπε να παίρνουμε το γούστο της φίλης μου τόσο στα σοβαρά!
Οπότε τώρα θα επιλέξω Barcelona καθαρά για λόγους...ιδεολογικούς. Η Barcelona είχε πάντα ένα πιο επαναστατικό πνεύμα, ήταν και είναι ένα μέσο για τους Καταλανούς να δείχνουν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους και, όπως λέει και η πάνσοφη Wikipedia είναι "πολλά περισσότερα από μια ποδοσφαιρική ομάδα."
Το γεγονός πως σε μια ολυμπιακοκρατούμενη και παναθηναϊκοκρατούμενη Αθήνα, εγώ εξακολουθώ να υποστηρίζω τον Άρη Θεσσαλονίκης, την ομάδα της γειτονιάς που γεννήθηκα και μεγάλωσα απλά τεκμηριώνει την άποψή μου!
Ρεαλ η Έλενα Μπουζαλά
Όχι άλλη Μπαρτσελόνα, πια. Δεν μπορώ μπλιο αυτή την περφεκτοσύνη του φανταστικότερου ποδοσφαίρου στο πλανήτη. Ο παίκτης Χ παίρνει την μπάλα, την δίνει χωρίς καθυστέρηση στον παίκτη Ψ, ο οποίος με τον διαβήτη βρίσκεται 8 μέτρα και 0,42 εκατοστά δεξιά του, αυτός με πάσα μοιρογνωμόνιο την δίνει στον πιο άσχημο και αχώνεφτο (που θέλει και μοντέλα γκόμενα –δεν μπορώ) μπαλαδόρο (εντάξει κι άλλοι γεννήθηκαν φτωχοί, αλλά δεν έκαναν έτσι) που με τη σειρά του βάζει γκολ. Πφφφ. Μπράβο. Κάποιος εξωτερικός παράγοντας (του οποίου το παρελθόν έχει εξεταστεί εξονυχιστικά) κινεί τον Πεπ στον πάγκο, που ως μαριονέτα χειροκροτεί. Κλαπ. Κλαπ. Μπράβο παιδιά, αλλά αυτή τη φορά, όμως, χάσαμε, 0,00000001 μυριοχιλιοσεκόντ του δευτερολέπτου. Να το προσέξουμε αυτό.
Σιχαίνομαι τους κοκκινομπλαβί, ντεμέκ επαναστάτες, και καλά πουλημένους για σκοπό σε Καταριανή γυναίκα. Είμαι με τη Βασίλισσα. Είμαι με τον Μουρίνιο, που λέει και ο Θοδωρής. Την πήρε, της σήκωσε το βαρύ φόρεμα και αναστάτωσε του υπηκόους. Καιρός ήτανε κάποιος να σηκώσει το φρύδι στην Ισπανία.
Αι, σιχτίρ πια, με την Μπαρσελόνα (ναι, έτσι τη λένε οι δικοί της. Πφ. Πφ. Πφ).
Ρεάλ ο Μάνος Μίχαλος
Ταλαιπώρια τώρα αυτό το δίλημμα, τέτοιες μέρες που ακόμη παλεύω να χωνέψω λες κι έχω φάει ένα τριπλό American Burger (σαν αυτό που τρώει κάθε τρεις και λίγο η Ελιάνα Χρυσικοπούλου) τον αποκλεισμό της Γιουνάιτεντ από τη συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ. Της μοναδικής ομάδας που με νοιάζει και με κόφτει εκτός Ελλάδας. Όμως, έχω απάντηση και είναι μαδριλένικη, γιατί δεν μπορώ την απολυτότητα της Μπαρτσελόνα όσο κι αν πραγματικά θαυμάζω αυτό που κάνει μέσα στο γήπεδο.
Αν με θυμηθώ, ακόμη και στο Pro Evolution ή το FIFA 12 θα πάρω Ρεάλ, αν δεν έχω πάρει ήδη Μάντσεστερ. Πάντα τη Ρεάλ έπαιρνα ως εναλλακτική, ποτέ την Μπαρτσελόνα. Βέβαια, είχε πάει και ο Ρουντ για ένα φεγγάρι στη Μαδρίτη και ήταν κίνητρο για εμένα.
Όμως, γενικά, πώς να μην διαλέξω Ρεάλ όταν ξέρω ότι σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ έχει πάρει ένα φορτηγό τρόπαια, έχει μια φανέλα που δεν θα τη φορούσα με τίποτα γιατί θα πάθαινα καμιά θλάση από το βάρος, η αύρα της έχει κάνει μέχρι και τον Μίσελ Σαλγκάδο να θεωρείται από τα καλύτερα δεξιά μπακ στις μέρες του (θεέ και Κύριε) και μοναδική παραφωνία είναι πως παίζει αυτός ο σιχαμένος ο Κριστιάνο Ρονάλντο που δεν άντεχα να βλέπω ούτε στη Γιουνάιτεντ, την ώρα που ο Τσάβι είναι ένας παίκτης που σέβομαι απεριόριστα στην Μπάρτσα.
Ρεάλ, τέλος πάντων, γιατί του χρόνου θα έρθει και ο Special One στην ομάδα και το Θέατρο των ονείρων του κι ενώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα βλέπω κάθε εβδομάδα την αλαζονική φάτσα του, οφείλω να τον συνηθίσω τον Ζοσέ. Τη Ρεάλ από την άλλη, απλώς την ψηφίζω, δεν θα τη συνηθίσω κιόλας...
Ρεάλ ο Στέλιος Αρτεμάκης
Para Siempre
Η Μπαρτσελόνα, μάγκες, παίζει την καλύτερη μπάλα! Ο Μέσι είναι ο καλύτερος μπαλαδόρος στην ιστορία του αθλήματος, Τσάβι και Ινιέστα πρέπει να θεωρούνταν ισάξιοι των μεγάλων της μπάλας (π.χ. Ζιντάν), καμία ομάδα δεν τολμάει να παίξει μπάλα μαζί τους στα ίσια, οι μεταβιβάσεις της μπάλας βρίσκονται στα όρια της στατιστική υπερβολής, τα control στις μακρινές μπαλιές ξεπερνούν τους νόμους της φυσικής.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτά δεν είναι μπάλα. Σα να πίνεις καφέ στα Starbucks ενώ μπορείς να πιεις καφέ. Κάτι σαν βλέπεις ΝΒΑ ενώ μπορείς να δεις μπάσκετ! Δεν είναι ποδόσφαιρο! Δεν είναι το αντρίκιο άθλημα με τα τάκλιν, τα τζατζαρίσματα, τις μεγάλες κούρσες, τη βεντέτα-στράικερ στην κορυφή της επίθεσης, τους τσαμπουκάδες, την τέχνη ως ξεκάρφωμα και τίποτα παραπάνω.
Και το ποδόσφαιρο, μάγκες, το έπαιζε, το παίζει και θα το παίζει η Ρεάλ. Και θα σηκώνει και τις κούπες. Real Madrid Para Siempre. Γιατί αργά η γρήγορα η Μπαρτσελόνα θα γυρίσει στη φυσική της θέση. Αυτή της καλύτερης ομάδας της Καταλονίας.
ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ... ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ ΜΕ 81.81%
Ναι, το Fan Club της Μπαρτσελόνα αυτή τη στιγμή μπορεί και να μας ψάχνει, αλλά αυτή ήταν η ετυμηγορία, η οποία βέβαια μπορεί να αμφισβητηθεί (αλλά όχι να ακυρωθεί) με τα σχόλια που θα ακολουθήσουν. Για εμάς το ζήτημα θεωρείται λήξαν και δεν θα επανέλθουμε, αφού ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Για τους φίλους της Ρεάλ αυτή σίγουρα είναι μια γλυκιά νίκη, μια (ακόμη;) επικράτηση. Για τους φίλους της Μπαρτσελόνα, μπορεί να είναι και λόγος να μην ξανάρθουν στο Oneman. Θα είναι αδικία. Μας αρέσει η Μπαρτσελόνα. Και η Βίκυ και η Κριστίνα.
