Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του… πόρνη της μουσικής. "I'm just a musical prostitute, mydear", τόνιζε χαρακτηριστικά στις συνεντεύξεις του καπνίζοντας με μανία και… αρκετή θηλυπρέπεια. Μέσα από την ζωή και την πορεία του, πάντως, αποδείχτηκε πολύ πιο αρσενικός απ’ όσο του φαινόταν.
Ο Φρέντι Μέρκιουρι έβαλε από νωρίς τον πήχη ψηλά λέγοντας ότι «δεν θα γίνω ένας ροκ σταρ, θα γίνω θρύλος» και όπως αποδείχτηκε περίτρανα το κατάφερε για… πλάκα. Στις 24 Νοεμβρίου του 2011 συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τον θάνατο του ηγέτη των Queen και τίποτα δεν μοιάζει ικανό να καθαιρέσει τον …πρωταθλητή της ροκ από τον θρόνο του.

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τον άνθρωπο που συνέθεσε και ερμήνευσε το αξεπέραστο «We arethe champions», το όποιο μέχρι και σήμερα αποτελεί ύμνο κάθε ομαδικής επιτυχίας στον αθλητισμό παγκοσμίως. «Είναι ό,τι πιο εγωιστικό και αλαζονικό έχω γράψει. Σκεφτόμουν το ποδόσφαιρο και ήθελα ένα τραγούδι συμμετοχής. Ουσιαστικά απευθυνόμουν στην μάζα. Φυσικά το έκανα πιο θεατρικό, με ξέρετε, αλλά αυτή ήταν η προσφορά μου στους μουσικούς και στους φιλάθλους σε μια βερσιόν «I dιd it my way». Ήθελα να τονίσω ότι τίποτα στη ζωή δεν κατακτιέται εύκολα, όπως συνέβη και στη δική μου και νομίζω ότι αγαπήθηκε από τους ποδοσφαιρόφιλους γιατί ήταν ένα τραγούδι για νικητές. Δεν το πιστεύω, πάντως, ότι κανείς δεν έχει γράψει κάτι για να το ξεπεράσει».

Η παρακαταθήκη που άφησε τεράστια. Πρώτο και καλύτερο κειμήλιο το ασύγκριτο “BohemianRhapsody”, στο οποίο ο Μέρκιουρι πάντρεψε με …σατανική μαεστρία την όπερα με το ροκ. Μερίδα των κριτικών, αλλά και ο κιθαρίστας των Queen, Μπράιαν Μέι, υποστηρίζουν ότι το τραγούδι είναι αυτοβιογραφικό και συνδιαλέγεται με τους προσωπικούς δαίμονες του Μέρκιουρι, όπως η αμφιφυλία του, που ποτέ δεν ομολόγησε δημόσια.

Λόγω της ανορθόδοξης δομής του (χωρίς ρεφρέν) και της μεγάλης του διάρκειας έκανε επιφυλακτική την ΕΜΙ σχετικά με την κυκλοφορία του ως σινγκλ. Οι όποιες αντιδράσεις κάμφθηκαν, όταν το τραγούδι άρχισε να ακούγεται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπου είχε φροντίσει να το διοχετεύσει ο Μέρκιουρι εν αγνοία της δισκογραφικής του εταιρείας.

Το άλμπουμ που το περιείχε, το “Α night at the opera” παρέμεινε για εννέα εβδομάδες (1991) στο Νο1 των charts στην Αγγλία και άλλες έξι το 1991 μετά το θάνατο του Μέρκιουρι. Ανάμεσα στις αμέτρητες διακρίσεις του το “Bohemian Rhapsody” ανακηρύχθηκε από το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες ως το τραγούδι της χιλιετίας! Να σημειωθεί ότι η προώθησή του συνοδεύτηκε από το πρώτο στην ιστορία σκηνοθετημένο βίντεοκλιπ.

Στο πάνθεον πέρασαν κι άλλες αποκλειστικά δικές του δημιουργίες όπως το “Crazy little thing called love”, το “Love of my life”, το “Killer Queen” και πολλά άλλα. Μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος φυσικά, άφησαν πίσω τους πασίγνωστα σε όλον τον παλανήτη κομμάτια. “We will rock you”, “I want to brake free”, “Another one bites the dust”, “Radio Ga Ga”, “Innuendo”, “I want it all”, μερικά από αυτά. Οι Queen, άλλωστε, έχουν συνεισφέρει μουσικά στις ταινίες Flash Gordon (1980) και Highlander (1986). Στην τελευταία, ακούγονται τα τραγούδια «A Kind of Magic», «One Year of Love», «Who Wants to Live Forever», «Hammer to Fall» και το«Princess of the Universe», το οποίο χρησιμοποιήθηκε και για την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά (1992 – 1998).

Ο ΦΑΡΟΚ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΦΡΕΝΤΙ
Γεννημένος στις 5 Σεπτεμβρίου του 1946 στη Ζανζιβάρη της Τανζανίας, ο ινδικής καταγωγής Φαρόκ Μπουλσάρα (το πραγματικό του όνομα) έδειξε από νωρίς την κλίση του προς τη μουσική. Το 1955 στάλθηκε ένα αγγλικό οικοτροφείο κοντά στη Μομβάη. Εκεί πήρε το παρατσούκλι «Φρέντι» που θα κρατούσε για όλη του τη ζωή. Ο διευθυντής του σχολείου παρατήρησε το μουσικό ταλέντο του Φρέντι και πρότεινε στους γονείς του να πάρει μαθήματα πιάνου, πράγμα που έγινε. Η βίαιη επανάσταση κατά του σουλτάνου της Ζανζιβάρης τον Ιανουάριο του 1964 οδήγησε τον δεκαεπτάχρονο τότε Φρέντι στο Λονδίνο μαζί με τους γονείς και την αδερφή του. Εκεί σπούδασε γραφιστική, κάνοντας τα πρώτα ουσιαστικά μουσικά βήματα με το συγκρότημα Wreckage.

Τον Απρίλιο του 1970, δημιούργησε μαζί με τους Μπράιαν Μέι, Ρότζερ Τέιλορ τους Queen, στους οποίους αμέσως μετά και ο μπασίστας Τζον Ντίκον. Σχεδίασε ο ίδιος το λογότυπο και λίγο μετά πήρε το καλλιτεχνικό όνομα «Μέρκιουρι», το ρωμαϊκό αντίστοιχο του αγγελιοφόρου των θεών των αρχαίων Ελλήνων, του Ερμή, διότι όπως έλεγε ήταν και ο ανατέλλων πλανήτης του. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Μέι τον κιθαρίστα της μπάντας υπάρχει σχέση με το κομμάτι του Μέρκιουρι «My Fairy King» από το πρώτο άλμπουμ των Queen. Όταν ηχογραφήθηκε το κομμάτι, ο Φρέντι ρωτήθηκε για τον στίχο: «Mother Mercury, look what they've done to me, I cannot run I cannothide» αν αναφέρεται στην μητέρα του και αυτός απάντησε: «Ναι, κι από εδώ και στο εξής θα είμαι ο Φρέντι Μέρκιουρι».

Η ΦΩΝΗ, ΤΟ ΓΟΥΕΜΠΛΕΫ ΚΑΙ ΤΟ ΡΙΟ
Τα τέσσερα επιπλέον δόντια, τα οποία έσπρωχναν τους κοπτήρες του προς τα έξω έπαιξαν φυσικά τον ρόλο τους. «Αποφάσισα να γίνω μουσικός και τραγουδιστής για να έχουν μια ασχολία τα δόντια μου», είχε πει αστειευόμενος, αλλά η αλήθεια είναι οτί ουδέποτε σκέφτηκε να αφαιρέσει κάποιο, φοβούμενος μήπως αλλοιωθεί η φωνή του. Και εδώ που τα λέμε μόνο ένας τρελός θα «πείραζε» αυτό το θείο χάρισμα. Αναλύσεις επί αναλύσεων έχουν γίνει για την απίστευτη φωνή τενόρου που είχε ο Φρέντι, ο οποίος είχε αποκαλύψει ότι ακολουθούσε κάποιες τεχνικές του Ντέμη Ρούσου.

Και να ‘ταν μόνο η φωνή… Στοίχημα θαρρείς πως είχε βάλει με τον εαυτό του για τον αν τραγουδάει η συνθέτει καλύτερα. Το αποτέλεσμα μάλλον ισόπαλο μιας και τα δύο άγγιξαν την τελειότητα. Όπως και η θεατρική, στα όρια της πρόκλησης και της υπερβολής σκηνική του παρουσία που ανάγκασε το 2005, το Channel 4 να ονομάσει την συναυλία των Queen στο Live Aid το 1985 ως την καλύτερη όλων των εποχών. Μια εμφάνιση που έμεινε στη ιστορία από το αδιάκοπο και εντονότατο φλερταρισμα του Μέρκιουρι στον κάμεραμαν που βρισκόταν πάνω στη σκηνή του Γουέμπλεϋ. Τότε ήταν, που του ήρθε και η ιδέα μιας αποκλειστικής συναυλίας του συγκροτήματος στο ίδιο γήπεδο. Κάτι που έγινε ένα χρόνο αργότερα στα πλαίσια του Magic tour, της περιοδείας για την προώθηση του άκρως επιτυχημένου άλμπουμ «Α kind of magic». Δύο εμφανίσεις (Παρασκευή και Σάββατο) που κυριολεκτικά άφησαν εποχή στη Μεγάλη Βρετανία.
Αυτή ήταν και η τελευταία περιοδεία του συγκροτήματος. Οι Queen διαλύθηκαν για το επόμενο διάστημα και ο Φρέντι Μέρκιουρι έκανε σόλο δουλειές όπως το άλμπουμ “Mr Bad Guy”. Λίγο αργότερα συνεργάστηκε με τη ντίβα της όπερας Μονσερά Καμπαγιέ και κυκλοφόρησαν το άλμπουμ “Barcelona”. Το ομότιτλο τραγούδι συνόδευε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992, κι ενώ ο Φρέντι είχε φύγει από τη ζωή λίγους μήνες νωρίτερα.

Η στιγμή επί σκηνής, πάντως, που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη του Μέρκιουρι περισσότερο από κάθε άλλη, έλαβε χώρα στο Ρίο Ντε Τζανέιρο το 1985. Την ώρα που τραγουδούσε το “Love of mylife” και βλέποντας το κοινό να τον συνοδεύει άψογα αι καθολικά κόντεψε να λυγίσει. Όπως δήλωσε τότε πάλεψε πολύ για να μην βάλει τα κλάματα. Για σκεφτείτε το λίγο… Πριν από 26 χρόνια. Χωρίς ίντερνετ και εύκολη ενημέρωση, σε μια χώρα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Να έχεις μπροστά σου εκατοντάδες χιλιάδες Βραζιλιάνους, να τραγουδούν σε άπταιστα Αγγλικά κάτι που έγραψες εσύ κάποτε στην άλλη άκρη της Γης.

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ, ΤΟ AIDS KAI H ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Εκατοντάδες πρωτοσέλιδα απασχόλησε η έντονη προσωπική ζωή του Μέρκιουρι. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, έζησε με πάθος και ο έρωτας ήταν η πηγή της ζωής και της έμπνευσής του. Στην ιστορία έχουν μείνει τα θεότρελα πάρτι που διοργάνωνε. Σύντροφός του κατά τη δεκαετία του 70’ ήταν η Μέρι Όστιν. Η σχέση τους, όμως, είχε εξ αρχής ημερομηνία λήξης και έλαβε τέλος όταν ο Μέρκιουρι παραδέχτηκε την ομοφυλοφιλία του. Παρ’ όλα αυτά η Μέρι παρέμεινε πολύ καλή του φίλη και αργότερα έγινε η κύρια κληρονόμος της περιουσίας του. Σύντροφός του από το 1985 μέχρι το 1991 ήταν ο Τζιμ Χάτον που άλλαξε τη ζωή του στάθηκε στο πλάι του μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του. Ο Φρέντι είχε παθολογική αδυναμία στις γάτες και …φιλοξενούσε ουκ ολίγες στην έπαυλή του στο Κένσινγκτον του Λονδίνου.

Το 1988 άρχισαν να κυκλοφορούν έντονες φήμες, σύμφωνα με τις οποίες ο Μέρκιουρι έπασχε από ΑIDS. O ίδιος φυσικά το διέψευδε αλλά είναι φοβερά τα όσα ο ίδιος δήλωνε αρκετά πριν προσβληθεί από την συγκεκριμένη αρρώστια. «Προσεύχομαι να μην με βρει το AIDS. Αρκετοί φίλοι μου νοσούν, κάποιοι άλλοι έχουν πεθάνει. Ώρες ώρες φοβάμαι ότι θα είμαι ο επόμενος»!

Ανέκαθεν ο Μέρκιουρι αντιμετώπιζε με ψυχραιμία τον θάνατο και την υστεροφημία του. «Δεν νομίζω ότι θα φτάσω σε μεγάλη ηλικία, πιστεύω ότι θα πεθάνω πολύ πριν με βρουν τα 60 και τα 70. Έτσι κι αλλιώς μου φαίνεται βαρετή μια τέτοια προοπτική, διότι έχω ζήσει μια πολύ γεμάτη ζωή», έλεγε, ενώ κάποτε είχε προτείνει και τον τρόπο ταφής του: « Θα προτιμούσα να με θάψουν μαζί με τους θυσαυρούς μου όπως τον Τουτανχαμόν. Πλάκα δεν θα είχε αν αγόραζα από τώρα μια πυραμίδα στο Κένσινγκτον;»… Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο Μέρκιουρι ήταν ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος και δεν ξέχασε κανέναν από τους δικούς του ανθρώπους στη διαθήκη του.

Σχετικά με το πώς θα ήθελε να θυμάται ο κόσμος εκείνον και τα τραγούδια του είχε δηλώσει: «Θα ήθελα να με θυμούνται ως μουσικό αξίας και ουσίας. Δεν το έχω καλοσκεφτεί. Όσο για το αν θα θυμούνται τα τραγούδια μου, ποιος νοιάζεται. Αφού έγω δεν θα είμαι εκεί, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ»…

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ
Όταν το 1989, οι Queen επέστρεψαν με το άλμπουμ “The miracle” o 43χρονος τότε Φρέντι ήταν εμφανώς καταπονημένος από το ΑΙDS. Παρά το γεγονός ότι έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και όση ενέργεια του είχε απομείνει τα σημάδια της ασθένειας φαίνονταν καθαρά ακόμη και στα βίντεοκλιπ. Αραιωμένα μαλλιά και αρκετά αδυνατισμένος. Όπως αποκάλυψαν αργότερα τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ ο Μέρκιουρι δεν το έβαλε ποτέ κάτω και τους ζητούσε συνεχώς να ξεχάσουν την κατάστασή του και να επικεντρωθούν στον υπό δημιουργία δίσκο τους. Χρειαζόταν συχνά διαλείμματα στις ηχογραφήσεις, αλλά ποτέ δεν τα παράτησε.

Οι Queen δεν έκαναν φυσικά καμία περιοδεία για να προωθήσουν το άλμπουμ τους. Τα βίντεοκλιπ του “Innuendo” αποτελούνταν από μίξεις παλιότερων. Εκτός από τα “These are the days of our lives” και “I'm going slightly mad” τα οποία είναι ασπρόμαυρα και ο Μέρκιουρι εμφανίζεται αποστεωμένος και εντελώς αδύναμος, αλλά πιστός στα ιδανικά του. Το είχε ξεκαθαρίσει άλλωστε:«Στόχος μου είναι να κάνω τον κόσμο χαρούμενο, να του προσφέρω λίγα χαμόγελα. Έστω για μισή ώρα. Αξίζει…».

Στις 23 Νοεμβρίου του 1991 αποφάσισε να ενημερώσει τον κόσμο. Ουσιαστικά να πει αντίο, προφανώς διότι κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα… Εξέδωσε ανακοίνωση στον τύπο που είχε κατασκηνώσει έξω από το σπίτι του με την οποία παραδέχτηκε ότι πάσχει από AIDS, ενώ ευχήθηκε να αποδώσει καρπούς η εκστρατεία κατά της θανατηφόρας αυτής ασθένειας. Ένα εικοσιτετράωρο αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 46 ετών.

Το… κύκνειο άσμα του συγκροτήματος στον δίσκο “Innuendo” είναι το διαχρονικό “The show must go on”. Αδιανόητα ανατριχιαστικό! Σπαραχτικό θα λέγαμε… Στους στίχους του φανερώνεται η απόλυτη γνώση του Μέρκιουρι ότι το τέλος ερχόταν. Με μεγαλείο ψυχής και σπάνιο ταλέντο άφησε άλλο ένα αριστούργημα πριν φύγει. Μόνο που έκανε ένα λάθος. Η… παράσταση ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να συνεχιστεί, χωρίς αυτόν…

***Αγαπημένη τοποθεσία του θρύλου της παγκόσμιας μουσικής σκηνής ήταν η πόλη Μοντρέ στην Ελβετία. Ηχογραφούσε πολύ συχνά στα Mountain Studios, ενώ το Montreux Palace Hotel υπήρξε γι' αυτόν «σπίτι» του, με τη μοναδική θέα των Γαλλικών Άλπεων να έχει αποτελέσει πολλές φορές πηγή έμπνευσης των τραγουδιών του. Η σχέση του με την πόλη έμελλε να έχει συνέχεια και μετά το θάνατό του. Το άγαλμά του ύψους τριών μέτρων, φιλοτεχνημένο από τον γλύπτη Irena Sedelcka, αποτελεί όχι μόνο ένα από τα βασικά αξιοθέατα του Μοντρέ, αλλά και τόπο συνάντησης των απανταχού θαυμαστών του, οι οποίοι κάθε χρόνο συρρέουν εκεί την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου (τα γενέθλια του Μέρκιουρι) για να αποτίσουν φόρο τιμής στον αγαπημένο του Φρέντι.

***Σε φορτισμένο κλίμα το 1992 στο Γουέμπλεϋ, οι συντετριμμένοι εναπομείναντες Queen οργάνωσαν μία συναυλία στη μνήμη του με σκοπό τα χρήματα της συναυλίας να δοθούν στους ασθενείς με AIDS. Στη γιορτή εκείνη συμμετείχαν πολλοί καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων οι:George Michael, Metallica, Guns N' Roses, Elton John, David Bowie, Zucchero, Lisa Minelli, Annie Lennox, Scorpions.