Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη περίμενε το γράφοντα με το tutorial. Δεν επρόκειτο για ένα RTS της σειράς αλλά για έναν εξ αίματος απόγονο ενός άλλου παιχνιδιού που ασχολούνταν με επτά βασίλεια: του Seven Kingdoms. Το βάρος του gameplay πέφτει πολύ περισσότερο στη διπλωματία και την κατασκοπεία και λιγότερο στη μάχη, αν και η ένοπλη σύγκρουση είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Οι πρεσβευτές κλείνουν συμμαχίες και υπονομεύουν φανερά τις αντίπαλες, οι κατάσκοποι κλείνουν μυστικές συμφωνίες, διεισδύουν σε αντίπαλους Οίκους σα διπλοί πράκτορες και εντοπίζουν κρυμμένους εχθρούς και συμμαχίες, οι δολοφόνοι εξοντώνουν με ένα χτύπημα, οι κακοποιοί εξαγοράζουν και υποκινούν επαναστάσεις, οι κυρίες της αυλής ισχυροποιούν τις υπάρχουσεςσυμμαχίες με τους γάμους τους και αποπλανούν αντιπάλους και οι χωρικοί δουλεύουν στα χωράφια παρέχοντας τρόφιμα για το μόνιμο στρατό του παίκτη. Εμπορικό και παραγωγικό σύστημα δεν υπάρχει. Οι έμποροι ταξιδεύουν αυτόματα μεταξύ των συμμάχων και του κεντρικού κάστρου, αυξάνοντας έτσι το απόθεμα χρυσού και επιτρέποντας την αγορά διπλωματικών πρακτόρων και μισθοφόρων, μα είναι ευάλωτοι σε επιθέσεις και δολοφονίες. Οι χωρικοί αυξάνουν το απόθεμα σε τρόφιμα και επιτρέπουν τη δημιουργία μόνιμων στρατών.
Οι συμμαχίες μπορεί να είναι είτε φανερές είτε κρυφές. Στις κρυφές συμμαχίες ο παίκτης λαμβάνει το 50% του ποσού που παράγει ο τοπικός άρχοντας και έχει όλα τα οφέλη της περιοχής (line of sight,stealth για τις μονάδες κλπ), ενώ ο κανονικός ιδιοκτήτης μπορεί να την αποκαλύψει με ένα κατάσκοπο αν υποψιαστεί κάτι. Από εκεί και πέρα οι μονάδες αποτελούνται από κλασσικούς μεσαιωνικούς στρατιώτες: ιππότες, βαλλιστροφόρους, τοξότες, πεζικάριους με σπαθιά ή δόρατα, διοικητές κλπ. Δεν είναι πολλές σε αριθμό μα είναι ταιριαστές στο ρεαλιστικό πνεύμα του Westeros. Αξίζει να σημειωθεί πως το κόστος κάθε μονάδας αυξάνεται ανάλογα με το πόσες όμοιες έχει ήδη ο παίκτης, ενώ υπάρχει η δυνατότητα να αιχμαλωτιστούν πράκτορες και να πληρωθούν λύτρα για την απελευθέρωσή τους. Οι αιχμάλωτοι μετρούν σαν ενεργές μονάδες.
Μιλώντας για ένα παιχνίδι που φέρει το όνομα Game of Thrones, ασφαλώς αυτό που ενδιαφέρει είναι η μεταφορά της σειράς ή των βιβλίων. Οπτικά το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Ελάχιστη ομοιότητα υπάρχει με τη σειρά ενώ η αισθητική είναι τόσο αόριστη που μπορούσε να ανήκει σε οτιδήποτε μεσαιωνικό. Πέρα από τους θυρεούς και τα κεντρικά κάστρα των Οίκων, το μοναδικό τους unit και τους χάρτες δεν υπάρχει τίποτα απολύτως που να θυμίζει Game of Thrones. Το τελικό αποτέλεσμα είναι τελείως ανέμπνευστο, απρόσωπο και βαρετό, αν και οι χάρτες είναι σχεδιασμένοι με λεπτομέρεια. Ακόμα και το εισαγωγικό video ανήκει σε παιχνίδι 20ετίας. Σα να μην έφτανε αυτό, το παιχνίδι είναι αδικαιολόγητα βαρύ, με τεράστια loading times, καθυστερήσεις ανάμεσα στα μενού, πτώσεις του frame rate, μόνο δύο θέσεις zoom και κάκιστο animation. Σπασμωδικές κινήσεις και άλογα που κινούνται χωρίς να λυγίζουν τα πόδια τους είναι συνηθισμένη εικόνα. Οι επιλογές για τα γραφικά είναι ελάχιστες και αποτελούνται από αλλαγή ανάλυσης και την ενεργοποίηση του anti-aliasing, μαζί με μια γενική μπάρα.
Άλλα προβλήματα είναι οι αυξομοιώσεις της ταχύτητας μετά από νέο κλικ, η αργή ή καθόλου ανταπόκριση στις εντολές του χρήστη και η ελλιπής σήμανση των μονάδων. Η μεγάλη απόσταση της κάμερας (και το απρόσωπο της αισθητικής) μπερδεύουν τον παίκτη και τα μικρά σηματάκια δε βοηθούν. Σε ανάλογα επίπεδα κυμαίνεται και ο αδιάφορος ήχος και εφέ, με τις ομιλίες να είναι εντελώς κοινότοπες. Εκεί που το παιχνίδι δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα είναι στο House vs House mode. Εδώ ο ένας Οίκος ανταγωνίζεται τον άλλο σε προκατασκευασμένους χάρτες τμημάτων του Westeros, που όμως έχουν την εξής ιδιοτροπία: πέρα από το ότι είναι λίγοι και μεταξύ ζυγού αριθμού αντιπάλων, είναι μεταξύ συγκεκριμένων Οίκων μόνο και ανάλογα με τη γεωγραφία του χάρτη. Δε θα δείτε se 2v2 Stark εναντίον Tyrell για παράδειγμα, αλλά μπορείτε να παίξετε εναντίον των Lannister σε πολλές περιπτώσεις.
Οι Οίκοι, πέρα από την ειδική τους μονάδα, δεν έχουν άλλη διαφορά. Στόχος είναι να συλλεχθούν 100 prestige points με τέσσερεις τρόπους. Ο ένας είναι το κλείσιμο συμμαχιών, είτε κρυφών είτε φανερών. Ο δεύτερος είναι τα χρήματα. Ο τρίτος τα θύματα, είτε από δολοφονίες είτε σε μάχες. Ο τέταρτος η κατοχή ενός sept (ναού). Για κάθε μία από αυτές τις κατηγορίες ο παίκτης βλέπει ποιος προηγείται μέσω τεσσάρων εικονιδίων και το τι χρειάζεται να κάνει για να βελτιώσει τη θέση του. Άλλοι τρόποι απόκτησης prestige είναι η ολοκλήρωση ειδικών αποστολών, ενώ prestige points χάνονται αν ο παίκτης κυρήξει πόλεμο, προδοθεί από συμμάχους του ή αποκαλυφθούν νόθα παιδιά του great lord του.
H μπάρα στο πάνω μέρος είναι ο δείκτης της κατάστασης μεταξύ ειρήνης και πολέμου και επηρεάζεται από τις πράξεις του κάθε Οίκου. Δολοφονίες και αποκάλυψη μυστικών συμμαχιών την πιέζουν προς τον πόλεμο, ενώ απελευθερώσεις αιχμαλώτων χωρίς λύτρα ή αμοιβαίες συμφωνίες προς την ειρήνη. Όταν κηρυχθεί πόλεμος, η διπλωματία παύει να υπάρχει, όλες οι μυστικές συμμαχίες γίνονται φανερές και το λόγο τον έχουν τα σπαθιά -δε μπορεί πια να κλειστεί συμφωνία ειρήνης. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι είναι το διάστημα της ειρήνης, και οι μηχανισμοί του λειτουργούν αρκετά καλά. Η χρήση μικρού αριθμού πρακτόρων για να επιτευχθούν τα μεγαλύτερα αποτελέσματα είναι το κυρίαρχο, ενώ ο έλεγχος μιας περιοχής καθαρά με κατασκόπους, δολοφόνους και γάμους είναι μια σημαντική πρόκληση, έστω και στα πλαίσια ενός καθαρού RTS. Η κυριότερη δυσκολία προκύπτει από το ότι πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα με πολύ περιορισμένα μέσα απέναντι σε ένα σχετικά ανταγωνιστικό ΑΙ που επεκτείνεται γρήγορα.
Το στράτευμα που ελέγχεται από την τεχνητή νοημοσύνη παίζει αρκετά καλά αλλά προβλέψιμα. Κάτι που παρατηρήθηκε μερικές φορές είναι πως σημαντικό μέρος του παιχνιδιού κρίνεται στον καιρό της ειρήνης (είναι δυνατό ο παίκτης να κερδίσει ακόμα και πριν κηρυχθεί πόλεμος), με τον πόλεμο να μην αλλάζει σημαντικά τα πράγματα. Αυτό είναι καλό, παραδόξως, γιατί το χειρότερο τμήμα του gameplay είναι οι κάκιστες μάχες. Είναι χαώδεις, χωρίς καμία στρατηγική πέρα από το «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί», που κι αυτό δεν είναι απόλυτο. Η μόνη μέθοδος είναι η μαζική επίθεση χωρίς σχέδιο, το έδαφος παίζει ελάχιστο ως καθόλου ρόλο και ακόμα και ο έλεγχος είναι προβληματικός. Είναι μάχες που θεωρούνταν ήδη κακές στις αρχές του ’90. Το campaign mode από την άλλη είναι κάκιστο. Μικρό, χωρίς να αξιοποιείται το σύνολο των δυνατοτήτων του gameplay,ασύνδετο, με ελάχιστα στοιχεία από τον κόσμο του Martin και εντελώς άνευρα υλοποιημένο. Καταρχάς δεν υπάρχει αυτόνομο save παρά μόνο το τελευταίο checkpoint από το οποίο συνεχίζει το παιχνίδι με reload.
Οι αποστολές είναι χωρισμένες σε μικρότερα campaigns: η απόβαση της Nymeria και του λαού της στο Dorne 700 χρόνια πριν τη σφυρηλάτηση του Σιδερένιου Θρόνου (5 πίστες), η κατάκτηση του Westeros από το, Αίγκον το Δρακοϊππότη (5 πίστες), η διαμάχη ανάμεσα στον Αίγκον το Β’ και την αδερφή του για το θρόνο (1 πίστα), η κατάκτηση του Dorne (2 πίστες), ο πόλεμος του Σφετεριστή που έφερε το Ρόμπερτ Μπαράθηον στο θρόνο (2 πίστες) και οι μάχες στο Τείχος (2 πίστες). Είναι υπερβολικά λίγες για οτιδήποτε, έχουν μείνει εκτός σημαντικότατες μάχες και γεγονότα που θα έδιναν πολύ ενδιαφέρουσες αποστολές και το μόνο ευτύχημα είναι πως υπάρχουν ελάχιστα spoilers. Χαρακτήρες των βιβλίων εμφανίζονται μόνο στην αρχή, συνήθως σε διακοσμητικό ρόλο, ενώ οι περισσότερες μονάδες και λειτουργίες είναι κλειδωμένες, είτε για κάποιες φάσεις είτε για όλη την αποστολή. Η ποικιλία είναι μηδαμινή, ο σχεδιασμός ανιαρός και επαναλαμβανόμενος και το gameplay φρικτά περιοριστικό και μονοδιάστατο, αρκεί να βρεθεί ο τρόπος για να ολοκληρωθεί η πίστα και από εκεί και μετά είναι παιχνιδάκι.
Ιδωμένο λοιπόν σα μεταφορά ενός φανταστικού κόσμου, το A Game of Thrones: Genesis δεν προσφέρει σε κανένα σημείο την ανάλογη εμπειρία. Ιδωμένο καθαρά σα strategy game έξω από το παραπάνω πλαίσιο, πετυχαίνει παρά τις αδυναμίες του να υλοποιήσει ενδιαφέρουσες ιδέες που, μέχρις ενός σημείου, δικαιολογούν και την ύπαρξή του. Τα ranked games και το House vs House mode μπορούν να προσφέρουν ωραίες στιγμές μέσω εντός τρόπου παιχνιδιού που έχει παραγκωνιστεί, αλλά και πάλι χωρίς το βάθος που θα μπορούσαν να έχουν. Το campaign από την άλλη είναι αποτυχημένο, ενώ ο τεχνικός τομέας είναι φτωχός, χωρίς αυτό να αναπληρώνεται από τηναισθητική. Συστήνεται σε όσους θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό και δεν ενδιαφέρονται τόσο από το όνομα που φέρει. Όσοι περιμένουν όμως κάτι ανάλογο με τη σειρά ας μείνουν μακριά.
Το στράτευμα που ελέγχεται από την τεχνητή νοημοσύνη παίζει αρκετά καλά αλλά προβλέψιμα. Κάτι που παρατηρήθηκε μερικές φορές είναι πως σημαντικό μέρος του παιχνιδιού κρίνεται στον καιρό της ειρήνης (είναι δυνατό ο παίκτης να κερδίσει ακόμα και πριν κηρυχθεί πόλεμος), με τον πόλεμο να μην αλλάζει σημαντικά τα πράγματα. Αυτό είναι καλό, παραδόξως, γιατί το χειρότερο τμήμα του gameplay είναι οι κάκιστες μάχες. Είναι χαώδεις, χωρίς καμία στρατηγική πέρα από το «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί», που κι αυτό δεν είναι απόλυτο. Η μόνη μέθοδος είναι η μαζική επίθεση χωρίς σχέδιο, το έδαφος παίζει ελάχιστο ως καθόλου ρόλο και ακόμα και ο έλεγχος είναι προβληματικός. Είναι μάχες που θεωρούνταν ήδη κακές στις αρχές του ’90. Το campaign mode από την άλλη είναι κάκιστο. Μικρό, χωρίς να αξιοποιείται το σύνολο των δυνατοτήτων του gameplay,ασύνδετο, με ελάχιστα στοιχεία από τον κόσμο του Martin και εντελώς άνευρα υλοποιημένο. Καταρχάς δεν υπάρχει αυτόνομο save παρά μόνο το τελευταίο checkpoint από το οποίο συνεχίζει το παιχνίδι με reload.
Οι αποστολές είναι χωρισμένες σε μικρότερα campaigns: η απόβαση της Nymeria και του λαού της στο Dorne 700 χρόνια πριν τη σφυρηλάτηση του Σιδερένιου Θρόνου (5 πίστες), η κατάκτηση του Westeros από το, Αίγκον το Δρακοϊππότη (5 πίστες), η διαμάχη ανάμεσα στον Αίγκον το Β’ και την αδερφή του για το θρόνο (1 πίστα), η κατάκτηση του Dorne (2 πίστες), ο πόλεμος του Σφετεριστή που έφερε το Ρόμπερτ Μπαράθηον στο θρόνο (2 πίστες) και οι μάχες στο Τείχος (2 πίστες). Είναι υπερβολικά λίγες για οτιδήποτε, έχουν μείνει εκτός σημαντικότατες μάχες και γεγονότα που θα έδιναν πολύ ενδιαφέρουσες αποστολές και το μόνο ευτύχημα είναι πως υπάρχουν ελάχιστα spoilers. Χαρακτήρες των βιβλίων εμφανίζονται μόνο στην αρχή, συνήθως σε διακοσμητικό ρόλο, ενώ οι περισσότερες μονάδες και λειτουργίες είναι κλειδωμένες, είτε για κάποιες φάσεις είτε για όλη την αποστολή. Η ποικιλία είναι μηδαμινή, ο σχεδιασμός ανιαρός και επαναλαμβανόμενος και το gameplay φρικτά περιοριστικό και μονοδιάστατο, αρκεί να βρεθεί ο τρόπος για να ολοκληρωθεί η πίστα και από εκεί και μετά είναι παιχνιδάκι.
Ιδωμένο λοιπόν σα μεταφορά ενός φανταστικού κόσμου, το A Game of Thrones: Genesis δεν προσφέρει σε κανένα σημείο την ανάλογη εμπειρία. Ιδωμένο καθαρά σα strategy game έξω από το παραπάνω πλαίσιο, πετυχαίνει παρά τις αδυναμίες του να υλοποιήσει ενδιαφέρουσες ιδέες που, μέχρις ενός σημείου, δικαιολογούν και την ύπαρξή του. Τα ranked games και το House vs House mode μπορούν να προσφέρουν ωραίες στιγμές μέσω εντός τρόπου παιχνιδιού που έχει παραγκωνιστεί, αλλά και πάλι χωρίς το βάθος που θα μπορούσαν να έχουν. Το campaign από την άλλη είναι αποτυχημένο, ενώ ο τεχνικός τομέας είναι φτωχός, χωρίς αυτό να αναπληρώνεται από τηναισθητική. Συστήνεται σε όσους θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό και δεν ενδιαφέρονται τόσο από το όνομα που φέρει. Όσοι περιμένουν όμως κάτι ανάλογο με τη σειρά ας μείνουν μακριά.
