Η περίπτωση του Μάριο Μπαλοτέλι χρίζει επιστημονικής έρευνας, καθώς είναι πολύ ιδιόρρυθμος και δεν σταματάει να κάνει γκάφες...
ακόμη και τώρα που προσπαθεί να κάνει νέα αρχή στη Μάντσεστερ Σίτι. Ποιες άλλες μεγάλες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου, όμως, είχαν ιδιαίτερο χαρακτήρα και η μελέτη του έχει ειδικό ενδιαφέρον;
Όλοι οι καλοί χωρούν
Κατά καιρούς στον αθλητισμό, έχουν περάσει μεγάλες προσωπικότητες, άλλοι παλιοχαρακτήρες, άλλοι αγγελούδια, άλλοι προβληματικοί, άλλοι υπέρμετρα εγωιστές. Το ίδιο το ποδόσφαιρο αποδεικνύει πως όλοι οι καλοί χωρούν. Εξάλλου, η φιλοσοφία όλων των προπονητών είναι πως όλοι οι καλοί χωρούν στη γηπεδική παράταξη μιας ομάδας.
Όλοι τους είναι υπέροχοι
Ας δούμε όμως ποιοι ήταν αυτοί που οι ομάδες τους έκαναν λίγη παραπάνω υπομονή και έκαναν την εξαίρεση στους κανόνες τους, βλέποντας κάτι παραπάνω, ευελπιστώντας και προσδοκώντας κάτι από αυτούς. Άλλοι κατάφεραν να αδράξουν τη μέρα, ενώ άλλοι χειροτέρεψαν. Άλλοι αδίκησαν το ταλέντο τους, ενώ άλλοι αδικήθηκαν από την ίδια τη μοίρα, η οποία τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Κι όμως όλοι τους είναι υπέροχοι.
Ο προβληματικός
Ένας Ιταλός «ασθενής» στην Αγγλία
Έχει πολύ δρόμο να διανύσει. Το ταλέντο το έχει. Θα το αξιοποιήσει; Ο Μάριο Μπαλοτέλι συνεχώς υποπίπτει σε κρούσματα απειθαρχίας. Κι όμως βρίσκει ομάδα, βρίσκει στέγη και πολλοί άνθρωποι κάνουν υπομονή μαζί του. Ποιος ο λόγος; Το γεγονός ότι είναι ακόμη πολύ μικρός του δίνει το άλλοθι, αλλά για πόσο ακόμα;
Αν συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό, δεν θα έχει καλό τέλος. Αλλά, όλοι έχουν δικαίωμα στην πρώτη ευκαιρία και γιατί όχι σε μια δεύτερη ή τρίτη… Αρκεί να μην ξεπεράσει τα όρια και κάνει συνεχώς τις ίδιες απερισκεψίες. Στο γήπεδο είναι ασυναγώνιστος. Ωστόσο, αν δεν βάλει κάτω το κεφάλι να δουλέψει και να αφήσει τις εξυπνάδες που κάνει, δεν θα έχει την εξέλιξη που φαίνεται από μακριά ότι μπορεί να αγγίξει.
Ο ήσυχος
Σαν… ταινία του Κισλόφσκι
Είναι πραγματικά υπόδειγμα αθλητή. Δεν είναι μόνο συνεπής, αλλά αποδίδει και στο μέγιστο βαθμό των δυνατοτήτων του. Ο Λιονέλ Μέσι έχει σκύψει το κεφάλι και δουλεύει. Βγήκε πιο δυνατός και παραδειγματίστηκε από τον κίνδυνο που είχε όταν ήταν μικρός να μην παίξει ποτέ ποδόσφαιρο. Αυτό του είχαν διαμηνύσει οι γιατροί. Ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει σε επίπεδο δύναμης που να του επιτρέπει να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις τους αντιπάλους του. Κι όμως, αυτός πείσμωσε και έδειξε ότι η πίστη μπορεί να φέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Έχει αποφασίσει να μιλάει μόνο στο γήπεδο και όχι έξω από αυτό, καθώς καμιά φορά τα έργα αποδεικνύουν αυτό που δεν μπορούν να εκφράσουν σωστά οι λέξεις. Όσα δε λέει έξω από τις τέσσερις γραμμές του αγωνιστικού χώρου, ξεσπάει στις αμυντικές προς αυτών αξιώσεις των αντιπάλων και τα μετουσιώνει σε γκολ και ασίστ. Εκπέμπει μια γαλήνη, ακόμα και όταν «κολλάει» τη μπάλα στα πόδια του και ξεκινάει μια κούρσα… χωρίς γυρισμό, ξεπερνώντας τους «περαστικούς» σα σταματημένους, η οποία όμως χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποιότητα και αυτό τον κάνει να μοιάζει με ταινία του γνωστού Πολωνού σκηνοθέτη, Κριστόφ Κισλόφσκι.
Ο εκρηκτικός
Το κλάμα βγήκε από το… πειρατικό
Όλοι οι Έλληνες και μη θα θυμούνται τη χαρακτηριστική σκηνή, με το σφύριγμα της λήξης του τελικού του Euro 2004, όταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο ξέσπασε σε κλάματα. Βέβαια, ήταν και 19 χρονών τότε. Αλλά αυτός βγήκε πιο δυνατός από αυτή την αποτυχία, σε αντίθεση με εμάς που έχουμε «κολλήσει» σε αυτή την επιτυχία και δε λέμε να προχωρήσουμε μπροστά, για να ανατείλουν πιο φωτεινές ημέρες σε αυτό το σκοτεινό ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Πορτογάλος έγινε ένας από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο και άδραξε τη μέρα.
Από τον πανηγυρισμό των γκολ που πετυχαίνει καταλαβαίνει κανείς πως πρόκειται για έναν πολύ εγωιστή αθλητή, που όμως δικαιολογημένα θεωρεί τον εαυτό του έναν από τους κορυφαίους. Αφού είναι. Αυτό το δείχνουν τα πάντα. Τα στατιστικά του, οι εντυπωσιακές φάσεις που βγάζει, η ικανότητά του να ξεπερνάει τους αντιπάλους του σαν σταματημένους και φυσικά η μοναδικότητα που τον διακρίνει να συνδέεται με τα αντίπαλα δίχτυα. Καμιά φορά πρέπει να φας ένα γερό «χαστούκι» για να πας μπροστά. Μία φορά μπορεί να το αντέξει κανείς, αλλά το δεύτερο μπορεί να έχει μοιραία αποτελέσματα…
Ο εγωιστής
Το κόμικ δεν... αστειεύεται
Λένε ότι ο εγωισμός δεν κάνει καλό. Αλλά δεν απέτρεψε τον Ζοσέ Μουρίνιο να κάνει την πολύ μεγάλη καριέρα σαν προπονητής. Οι μορφασμοί του προσώπου του μοιάζουν… βγαλμένοι από σελίδα κόμικ. Το μπλοκάκι που συνήθως κρατάει, όμως, δεν είναι… ζωγραφικής. Ο Πορτογάλος προπονητής δεν αστειεύεται και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του. Μπορεί να μην είναι ο… Σαλβαδόρ Νταλί, αλλά οι κινήσεις του είναι τόσο μελετημένες που μοιάζει να απομνημονεύει τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια και να τα σχεδιάζει με το τελειότερο πινέλο.
Είναι τόσο εγωιστής που δεν διστάζει να κάνει χειρονομίες παντός τύπου και παντός καιρού, θεωρώντας πως έχει το αλάθητο του… Πάπα, αγνοώντας παράλληλα τις συνέπειες. Η απόφασή του να αναλάβει τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν το μεγαλύτερο ρίσκο της καριέρας του, καθώς η «Βασίλισσα» δεν παύει να είναι… κομπλεξική από τα χρόνια ξηρασίας στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» και υπάρχει ο κίνδυνος να χάσει όλα όσα «έχτιζε» όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι, δεν δείχνουν να τον φοβούνται πάντως.
Ο κανόνας των… εξαιρέσεων
Ο κανόνας είναι πως όλοι οι παραπάνω έκαναν καριέρα. Κάποιοι προκάλεσαν θετικά, κάποιοι αρνητικά, κάποιοι και τα δύο ταυτόχρονα με τον χαρακτήρα τους. Είναι και εξαιρέσεις, λόγω του σπάνιου ταλέντου τους. Όμως, ποια είναι η πραγματική εξαίρεση;
Θα μπορούσε να είναι ακριβώς σαν κι αυτούς, αλλά η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι και κανείς αναρωτιέται γιατί η κατά τα άλλα τυφλή… δικαιοσύνη δεν μπορούσε να κάνει μια πιο ευχάριστη εξαίρεση για αυτόν τον παίκτη.
Η πραγματική εξαίρεση
Ας ήταν «ο άφθαρτος»
Δυστυχώς για τον ίδιο, ο Λουτσιάν Σανμαρτεάν δεν ταυτίστηκε με τον ανίκητο και αήττητο Μπρους Ουίλις στη συγκεκριμένη ταινία, αλλά με τον υποχθόνιο και εύθραυστο Σάμιουελ Τζάκσον, ο οποίος ήταν το άκρως αντίθετο και γεννήθηκε με «γυάλινα» κόκκαλα. Ο Παναθηναϊκός αναγνώρισε το ταλέντο του (γι’ αυτό άλλωστε και τον πήρε), κρατώντας τον κάποιο διάστημα, αλλά απηύδησε με τους αλλεπάλληλους τραυματισμούς (;) του και τον άφησε στο… έλεος του Θεού.
Θα μπορούσε να αφήσει εποχή, αλλά μάλλον «έκοψε» τα πόδια από τον ίδιο του τον εαυτό με τον περίεργο χαρακτήρα του, αφού αν συνέχιζε το ποδόσφαιρο χωρίς αυτά τα «εμπόδια», η εξέλιξή του θα ήταν ακόμη πιο ραγδαία. Επιπλέον, οι συνεχόμενοι τραυματισμοί (;), του είχαν ρίξει και την αυτοπεποίθησή του και σε αυτές τις περιπτώσεις, μόνο ένα αισιόδοξο «σοκ» είναι ικανό να σε κάνει να «ξυπνήσεις».
http://a-n-ergos.blogspot.com/
