Τρομακτική ιστορία Νο 48!!!

Ο παππούς μου, ο πατέρας του μπαμπά μου, πέθανε όταν ήμουν γύρω στα 4. Εγώ τότε και να μου εξηγούσαν τι σημαίνει θάνατος, δεν θα το καταλάβαινα, μόλις είχα αρχίσει να μιλάω! Επομένως δεν μου έκαναν κανένα λόγο για το συγκεκριμένο ζήτημα, αν και εγώ ζήτησα 3-4 φορές τον παππού μου, ωστόσο μετά από λίγο το ξέχασα. Μια μέρα όμως ήμουν στο δωμάτιο μου και έπαιζα με τις κούκλες μου ενώ η μητέρα μου ήταν στο δίπλα δωμάτιο, στην κουζίνα. Ξαφνικά άκουσε να γελάω τόσο πολύ σα να μου έλεγε κάποιος ένα αστείο και ξεκαρδιζόμουν! Δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία καθώς από μικρό ήμουν η προσωποποίηση της χαράς και μου άρεσε να γελάω. Μετά το γέλιο όμως άκουσε ομιλίες… και όχι μόνο τη δικιά μου φωνή αλλά και μια αντρική. Τρόμαξε όπως είναι λογικό και έτρεξε στο δωμάτιο μου να δει τι συμβαίνει. Με είδε καθισμένη οκλαδόν και να κοιτάω λίγο ψηλά σαν να στέκεται ένας άνθρωπος από πάνω μου ενώ δεν ήταν κανένας! Έντρομη με ρώτησε με ποιον μιλούσα και η απάντησή μου ήταν η εξής: «Mα καλά, δεν είδες τον παππού; Τώρα εδώ ήταν…».