Λοιπόν… Η ιστορία έχει ως εξής… Η γιαγιά μου ήταν λεχώνα τότε (λεχώνα λένε την γυναίκα που δεν έχει σαραντίσει ακόμα το μωρό που έχει γεννήσει). Το κακό με την γιαγιά μου ήταν ότι έβριζε πολύ. Έλεγε συνέχεια τότε “αη στο διάολο”, “να έρθει ο διάολος να με πάρει” και άλλα συναφή με το διάολο μέσα.
ένα βράδυ συμβαίνει το εξής. Ξυπνάει και βλέπει τον διάολο από πάνω της. Τα εικονίσματα ανεβοκατέβαιναν σαν τρελά. προσπάθησε να ξυπνήσει τον παππού αλλά δεν ξύπναγε με τίποτα. Το μωρό το είχε σε μια κούνια ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι τους. μια απ’ αυτές τις κουνιστές. Ο διάολος τότε την ρωτάει γιατί τον φώναξε. η γιαγιά μου του απαντάει ότι δεν τον φώναξε. Νευριάζει ο διάολος και ρίχνει μια στην κούνια και πετάει το μωρό κάτω. πλακώνει και την γιαγιά μου. Η γιαγιά μου να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα του δωματίου αλλά να μην ανοίγει με τίποτα. Την επόμενη μέρα βρήκαν το μωρό νεκρό από την πτώση και την γιαγιά μου με μώλωπες. Όλοι πίστεψαν ότι έπεσε η γιαγιά μου από το κρεβάτι και έπεσε και η κούνια, και κανείς δεν την πίστεψε. Από τότε η γιαγιά μου δεν είχε ξαναβρίσει και αντί για διάολο, έλεγε διάτανο.
Την ιστορία όπως σας την είπα μου την είχε πει η μάνα μου και τότε συνειδητοποίησα γιατί η γιαγιά μου έλεγε διάτανο. όσες φορές και αν την ρώτησα μου είχε πει “φύγε”, “άσε με”, και άλλα παρόμοια. Ποτέ δεν την έπεισα να μου πει την ιστορία.
