φαινόμενο έχει λάβει πλέον παγκόσμιες διαστάσεις, με τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους ανά τον κόσμο μόλις εκλέγονται να είναι το πρώτο πράγμα που εξαγγέλλουν: «Η Αμερική σφίγγει το ζωνάρι και το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς», είπε ο Μπαράκ Ομπάμα μόλις πρωτοανέλαβε το 2009 τα ηνία των Ηνωμένων Πολιτειών και το παράδειγμά του διέσχισε εν ριπή οφθαλμού τον Ατλαντικό.
Εδώ και τρία χρόνια δεν υπάρχει νεοεκλεγείσα κυβέρνηση –και όχι μόνον στην Ευρώπη– που να μην υπόσχεται προεκλογικά και να μην προβαίνει μετεκλογικά σε δραστικές μειώσεις στις απολαβές πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών και εν γένει δημοσίων λειτουργών. Γεγονός που ενδεχομένως να προδίδει ακόμη και μια έμμεση ενοχή των πολιτικών με την έννοια της έμπρακτης αναγνώρισης ότι θα πρέπει και εκείνοι να συμπάσχουν στις θυσίες που δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν και υποχρεώνονται να επιβάλουν στους πολίτες - ψηφοφόρους τους.
Μια μικρή έρευνα στο Ιντερνετ αρκεί για του λόγου το ασφαλές. «Παραιτείται του μισθού του ο Ιάπωνας πρωθυπουργός», «ο Μόντι αρνείται την πρωθυπουργική αποζημίωση», «έκοψε 30% τους μισθούς των υπουργών και τον δικό του ο Ολάντ», «φρένο στους παχυλούς μισθούς από τον Κάμερον» είναι μερικοί ενδεικτικοί τίτλοι που θα βρείτε αν βάλετε σε μια μηχανή αναζήτησης τις λέξεις «πρωθυπουργός, μισθοί».
Το «φαινόμενο» δεν άργησε, βέβαια, να έρθει και στην Ελλάδα, με τον κ. Κάρολο Παπούλια να ζητεί δημοσίως τη μείωση και του δικού του μισθού όταν επεβλήθησαν οι πρώτες οριζόντιες μειώσεις στο Δημόσιο και στη συνέχεια να αρνείται πλήρως την προεδρική του αποζημίωση από τον προηγούμενο Φεβρουάριο. Είχε προηγηθεί η απόφαση να περιοριστούν οι βουλευτικές αποζημιώσεις, ενώ η πρώτη εξαγγελία και του κ. Αντώνη Σαμαρά ήταν η μείωση κατά 30% όλων των υπουργικών αμοιβών.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν όλα τούτα αρκούν για να κατευνάσουν τη δυσπιστία που αισθάνονται, εν πολλοίς δικαιολογημένα, με βάση τα όσα έχουν γίνει όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι πολίτες για τους εκπροσώπους τους. Πόσω μάλλον όταν οι κρατικές αποζημιώσεις ακόμη και μετά τις υπεσχημένες περικοπές ηχούν μεγάλες για μια μέση οικογένεια.
Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αν και το πρόβλημα δεν είναι σήμερα να υποχωρήσει ο μισθός ενός υπουργού από 7.000 ευρώ σε 5.500 ή και 4.500. Είναι ωστόσο, μια συμβολική κίνηση, που έχει τη δική της αξία, στις μέρες κρίσης. Μάλιστα από τα ρεπορτάζ που ακολουθούν διαπιστώνεται ότι οι εξαγγελλόμενες μειώσεις φαίνεται να πλήττουν κυρίως τους λεγόμενους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, οι οποίοι κατά τεκμήριο θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερες αμοιβές στην ελεύθερη αγορά και επομένως χρειάζονται ένα επιπλέον κίνητρο για να εγκαταλείψουν έστω πρόσκαιρα την αλλότρια επαγγελματική σταδιοδρομία τους και να συνδράμουν στην προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση. Οι καθαρές τους απολαβές, αν και όποτε υλοποιηθεί η πρωθυπουργική εξαγγελία, μειώνονται στα 3.010 ευρώ.
Ωστόσο, κεντρικό ζητούμενο στο εξής είναι οι έχοντες την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας να αναδείξουν το ταχύτερο δυνατόν τις πραγματικές δυσλειτουργίες της οικονομίας και να κόψουν δραστικά, με τόλμη, αλλά και με δίκαιο τρόπο το «λίπος» του υπερτροφικού Δημοσίου, που καλώς ή κακώς οδήγησε την Ελλάδα στο σημερινό της αδιέξοδο.
Προφανώς όμως υπάρχουν και υπερβολές στις αμοιβές των ανώτατων αξιωματούχων, μηδέ εξαιρουμένων των βουλευτών, οι οποίοι οφείλουν να αντιληφθούν ότι ακόμη και οι συμβολισμοί τούτη την ώρα έχουν την αξία τους. Από την άλλη, θα ήταν άδικο να μη σημειωθεί ότι στις απολαβές των εκπροσώπων του ελληνικού Κοινοβουλίου προστίθενται τρέχοντα έξοδα που στο εξωτερικό (π.χ. στις ΗΠΑ) καλύπτονται από το ίδιο το κράτος (π.χ. γραφείου κ.λπ.) χωρίς μεσολάβησή τους. Οπότε η σύγκριση από κάποια στιγμή και μετά είναι άνιση και κάπως άδικη.
Επίσης, δεν πρέπει να διαφεύγει την προσοχή κανενός ότι θα είναι αυτοί σε κάθε περίπτωση οι οποίοι πρώτοι θα κριθούν αν ο μη γένοιτο δεν αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά η κρίση. Η αποστολή τους είναι εκ των πραγμάτων κρίσιμη, αλλά κρίσιμη είναι και η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας...
http://www.to-gamato.com/2012/07/blog-post_6133.html
